Kandungan Pemasyhuran Kemerdekaan

Dengan nama Allah yang Maha Pemurah lagi Mengasihani, segala puji bagi Allah yang Maha Berkuasa dan selawat dan salam ke atas sekalian Rasul-Nya.

Bahawasanya kerana telah tibalah masanya bagi umat Persekutuan Tanah Melayu ini mencapai taraf suatu bangsa yang merdeka lagi berdaulat sama setimpal kedudukannya dengan segala bangsa seluruh dunia.

Dan bahawasanya kerana dengan perjanjian yang disebut namanya Perjanjian Tanah Melayu tahun 1957 yang diperbuat antara Duli Yang Maha Mulia Baginda Queen dengan Duli-Duli Yang Maha Mulia Raja-Raja Melayu, maka, telah dipersetujui bahawa Negeri-negeri Melayu, iaitu Johor, Pahang, Negeri Sembilan, Selangor, Kedah, Perlis, Kelantan, Terengganu, dan Perak serta negeri yang dahulunya dinamakan Negeri Selat, iaitu Melaka dan Pulau Pinang, mulai 31 hari bulan Ogos tahun 1957, hendaklah menjadi sebuah Persekutuan baharu bagi negeri-negeri yang bernama Persekutuan Tanah Melayu.

Dan bahawasanya kerana telah bersetuju pula antara kedua-dua pihak dalam perjanjian tersebut, iaitu Melaka dan Pulau Pinang hendaklah daripada tarikh tersebut itu tamat daripada menjadi sebahagian daripada jajahan takluk Baginda Queen, dan Duli Yang Maha Mulia Baginda Queen tidak lagi berhak menjalankan apa-apa kedaulatan baginda ke atas kedua-dua buah negeri yang tersebut itu.

Dan bahawasanya kerana telah bersetuju pula antara kedua-dua pihak yang tersebut, iaitu Perjanjian Persekutuan Tanah Melayu tahun 1948, dan segala peranjian yang lain yang ada sekarang antara Duli Yang Maha Mulia Baginda Queen dengan Duli-Duli Yang Maha Mulia Raja-Raja ataupun salah seorang daripada baginda itu sebelum tarikh yang tersebut hendaklah dibatalkan mulai daripada tarikh itu, dan semua kuat kuasa dan hak Duli Yang Maha Mulia Baginda Queen ataupun Parlimen Negeri United Kingdom dalam Negeri-Negeri Selat ataupun Persekutuan Tanah Melayu seluruhannya adalah tamat dengan sendirinya.

Dan bahawasanya kerana Duli Yang Maha Mulia Baginda Queen, Duli-Duli Yang Maha Mulia Raja-Raja Melayu, Parlimen Negeri United Kingdom dan Majlis-Majlis Undangan Persekutuan dan Negeri-Negeri Melayu telah meluluskannya, Perjanjian Persekutuan Tanah Melayu tahun 1957 itu berjalan kuat kuasanya.

Dan bahawasanya kerana suatu perlembagaan bagi kerajaan Persekutuan Tanah Melayu telah ditentukan menjadi suatu kanun yang muktamad baginya.

Dan bahawasanya kerana Perlembagaan Persekutuan yang tersebut itu, maka, ada disediakan syarat untuk menjaga keselamatan hak-hak dan keutamaan Duli-Duli Yang Maha Mulia Raja-Raja serta hak-hak asasi dan kebebasan sekalian rakyat dan untuk memajukan Persekutuan Tanah Melayu dengan aman dan damai serta teratur sebagai sebuah kerajaan yang mempunyai Raja yang Berperlembagaan yang berdasarkan demokrasi cara Parlimen.

Dan bahawasanya kerana Perlembagaan Persekutuan yang diadakan oleh Majlis Undangan Persekutuan yang tersebut itu telah diluluskan oleh suatu undang-undang yang diadakah oleh Majlis Undangan Persekutuan serta dengan undang-undang yang diadakan oleh negeri-negeri Melayu dan dengan ketetapan-ketetapan dalam Majlis Undangan Negeri Melaka dan Pulau Pinang, dengan demikian Perlembagaan itu telah berjalan kuat kuasanya pada 31 hari bulan Ogos tahun 1957.

Maka, dengan nama Allah yang Maha Pemurah lagi Maha Mengasihani, saya Tunku Abdul Rahman Putra ibni Almarhum Sultan Abdul Hamid Halim Shah, Perdana Menteri bagi Persekutuan Tanah Melayu, dengan persetujuan dan perkenan Duli-Duli Yang Maha Mulia Raja-Raja negeri-Negeri Melayu dengan ini memasyhurkan dan mengisytiharkan bagi pihak umat Persekutuan Tanah Melayu bahawa mulai Tiga Puluh Satu hari bulan Ogos Tahun Seribu Sembilan Ratus Lima Puluh Tujuh, maka Persekutuan Tanah Melayu yang mengandungi Negeri Johor, Pahang, Negeri Sembilan, Selangor, Kedah, Perlis, Kelantan, Terengganu, Perak, Melaka dan Pulau Pinang dengan limpah rahmat Allah subhanahu wa ta'ala akan kekal menjadi sebuah negara yang merdeka dan berdaulat serta berdasarkan kebebasan dan keadilan dan sentiasa menjaga dan mengutamakan kesejahteraan dan kesentosaan rakyatnya dan mengekalkan keamanan antara segala bangsa.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Pemasyhuran Kemerdekaan merupakan lambang kesatuan negeri-negeri Melayu bertaut pada satu nama sebuah negara iaitu Persekutuan Tanah Melayu. Maka ini adalah satu bukti sejarah yang diperakui oleh British tentang ketuanan Melayu. Sepatutnya tiadalah suara-suara sumbang yang mempertikai hak orang Melayu di bumi mereka. Ini kerana sejak kewujudan Malaysia (nama baru Persekutuan Tanah Melayu selepas gabungan semenanjung dan Sabah & Sarawak) kepimpinan Melayu tidak pula mengabaikan tanggungjawab kepada rakyat yang bukan Melayu.

Perpaduan yang terjalin harus sentiasa disuburkan dengan mengenali budaya & agama sesama masyarakat. Cuma perbalahan boleh terjadi disebabkan ketidakfahaman terhadap tradisi budaya & agama. Sejarah negara Madinah telah terbukti kejayaannya berdasarkan kepelbagaian masyarakat & agama yang wujud ketika itu. Oleh itu Malaysia telah berusaha mencontohi negara Madinah melalui perlembagaan Persekutuaan Tanah Melayu. Peranan yang perlu dilakukan sekarang ini selepas 52 tahun adalah menjaga perpaduan rakyat, bersama membangunkan negara tanpa menafikan hak kerakyatan yang berbilang kaum berlandaskan perlembagaan.

Jika dilihat kepada versi Bahasa Melayu Pemasyhuran Kemerdekaan yang ditulis dalam tulisan jawi, dapat disignifikasikan bahawa perkaitan Melayu & Islam. Tulisan jawi merupakan simbol yang diterbitkan berdasarkan karektor tulisan arab (Tulisan Al-Quran). Selain itu, banyak istilah bahasa Melayu juga mengambil istilah dan maksud di dalam bahasa arab. Nah, ini semua adalah satu manifestasi ciri-ciri kemelayuan yang ada dalam Alam Melayu tidak dapat dipisahkan antara Melayu dan Islam. Malah pemilihan tarikh 31 Ogos 1957 telah dipilih oleh Mufti Pulau Pinang ketika itu iaitu Haji Abdullah Fahim. Ini menunjukkan kemerdekaan yang diusahakan melibatkan peranan ulama dan umarak secara bijaksana. Kesimpulannya, pengkajian tentang asal usul diri, keluarga, masyarakat, negara adalah amat penting untuk diterokai agar lahir suatu kefahaman yang kukuh untuk mempertahankan jatidiri sejati.